در بسته نمی شد. هر چه تلاش کردم بسته نشد که نشد. دیگر خسته شده بودم. در سکوت مطلق بودم که ناگهان صدایی سوت کشیدن گوش هایم را متوقف کرد: _چرا میخواهی مرا ببندی؟ _خوب معلوم است برای امنیت اموالم. _نعمت عقل ازرشمند تر است یا ثروت خانه؟ کمی تامل کردم: _فکر می کنم عقل حرفی زد. بی حرکت ایستاده بودم. _افسوس! درب خانه هایتان را همیشه برای حفاظت از اموالتان می بندید اما غافلید از اینکه درب عقلتان همیشه به روی هر جهل و نادانی فراخ است.
