ملکه‌ی سرخ

این تخت خواب برای یک زن مجرد بسیار بزرگ است. او در این تخت، با شکوه تمام خفته است. در قاب نقره‌ای پر نقش و نگار ویکتوریایی که کمی تیره شده، عکسی دیده می‌شود. این قاب بالای میز کوچک نزدیک پنجره قرار دارد. عکس کودک بسیار خردسالی است که جنسیتش را نمی‌توان تشخیص داد. کودک به کوسن و یا بالشتی، که تا حدی از دوربین فاصله دارد، تکیه داده است. کودکی دور از دست که اصلاً به دوربین لبخند نمی‌زند. در این اتاق نشانه‌های اندکی از تهاجم عصر الکترونیک، که اولین راوی داستان ما در انتهای بخش خود به آن اشاره کرده بود، وجود دارد. نور قرمز رنگی از ساعت دیجیتال و نور قرمز ضعیفی نیز از رادیوی بزرگی که روی پاتختی قرار دارد، ساطع می‌شود؛ اما در اتاق اثری از تلویزیون نیست. او از آن دسته زن‌ها نیست که در تخت خواب تلویزیون تماشا می‌کنند. این اتاق ‌بی‌زمان است و اگر مسافری در زمان سفر کند ادراک زمانی وی را، آن‌طور که انتظار می‌رود، شوکه نمی‌کند. منظره‌ی پشت پنجره، منظره‌ای که اگر زن از جا برخیزد و به باغ‌های اطراف نگاه ‌کند، می‌بیند، از این هم ‌بی‌زمان‌تر است. این منظره، قدیمی است. منظره‌ای که باستانی است. سنگ ساختمان به رنگ زرد عسلی است که با رنگ‌های خاکستری، قهوه‌ای مایل به قرمز زنگارها و اخرایی گلسنگ‌ها ترکیب شده است. درخت توت بزرگی در حیاط ساختمان قرار دارد. قدمت این درخت، قرن‌ها بیشتر از داستانی است که زن در چمدان سبز رنگ کوچکش با خود به داخل هواپیما می‌برد. پایه‌های چوبی و پایه‌های سه‌گوش فلزی پرنقش و نگار شاخه‌های پایینی این درخت توت قدیمی را نگه می‌دارند. باغچه‌های سرسبز و بزرگ دور این باغ محصور پر است از غنچه‌های بسته به رنگ صورتی و بنفش و سفید. نوک سبز این جوانه‌ها و ساقه‌ها به زودی زیر نور طلایی غمگین و بی‌رمق سپیده‌دم سپتامبر انگلستان، که ذره ذره در گیاه نفوذ می‌کند، باز می‌شود. چمن‌های کوتاه شده‌ و مرتب از شبنم انگلیسی اوایل پاییز، نمناک هستند. زن خوش‌شانسی است که اتاقش به این باغ مشرف است و منظره و چشم‌انداز به این خوبی حفظ شده است. او باید شاهدخت دوران خود باشد. چه کرده که سزاوار این ثروت و دارایی است؟