ادبیات مهاجرت در میان نویسندگان کشورهای خاورمیانه و به طور مشخص کشورهای عربی، یکی از شورانگیزترین و حماسی‌ترین گونه‌های ادبی جهان را در سال‌های گذشته تجربه کرده است. شرایط خاص سیاسی این کشورها و اجبار نویسندگان به زندگی در سرزمینی غیر از سرزمین مادری خود در عین عشق‌ورزی به آن و نیز نگاهی منتقدانه به روابط انسانی در جوامع غربی که مهاجران در آن ساکن شده‌اند بخشی از مهمترین رویکردهایی است که ادبیات مهاجرت در این سرزمین‌ها طی سال‌های گذشته از خود برجای نهاده است.
رمان «نسکافه با شریف رضی» نوشته میاده خلیل از بانوان نویسنده سوریه‌ای را نیز باید با چنین رویکردی مورد توجه قرار داد.
میاده خلیل از فعالان زن سوری و عضو «انجمن زنان سوریه» و از فعالان مدنی و اجتماعی سوریه معاصر به شمار می‌رود. او در رمانش داستانی در بستر مهاجرت و با تم مرگ را روایت کرده است.
داستان با محوریت دو انسان جلو می‌رود. یک زن و یک مرد. هر دو مهاجر و هر دو تن داده به زندگی که مایل به آن نیستند و در عوض زندگی با اصراری عجیب آنها را در تار و پود خود از نو می‌تند و نقش و نگاری تازه می‌افکند. مرد درست پس از مرگش است که در مسیر زندگی زن قرار می‌گیرد. صندوقچه‌ای از ماترکش در اختیار زن قرار می‌گیرد که در آن دیوانی از اشعار شریف رضی قرار دارد و زن که زندگی خود را در سال‌های از پیش رفته‌اش در نابودی و حسرت و حرمان تصویر می‌کند، با این کتاب دریچه‌ای تازه به زندگی و جهان پیش روی خود باز می‌بیند.
