همه هستی من آیه تاریکیست که تو را در خود تکرار کنان به سحرگاه شکفتن‌ها و رستن‌های ابدی خواهد برد «فروغ فرخزاد»
⭐️ قسمت‌هایی از این رمان:
من مانده‌ام میان سیل عظیمی از مردمان این شهر درندشت! درمیان ازدحام این همه آدم، دلدار من کیست؟ کیست تا اندکی مرا آرام کند؟ کیست تا بفهماند به این آدم‌ها که من تنها نیستم و تکیه‌گاهی محکم دارم؟ کسی نیست؟! ندایی درون قلبم فریاد می‌کشد؛ گوش‌های دلم را تیز می‌کنم تا این ندای درونی را بفهمم. کلمه‌ای گنگ درون ذهنم نقش می‌بندد. باز هم تلاش می‌کنم و ناگهان تمام ذهنم پرمی‌شود از یک کلمه‌ی سه حرفی! «خدا» به راستی چه کسی بهتر از او؟دلداری به این زیبایی، توانایی و مهربانی! الحق که هیچ‌کس نمی‌تواند برایم مثل خدا باشد، آری! من دلدارم را پیداکرده‌ام؛ اویی که همیشه با من است و می‌توانم اعتماد کنم که روزی پشتم را خالی نمی‌کند! ترس از دست دادنش را ندارم و همیشه از رگ گردن به من نزدیک‌تر است! دلدارمن کیست؟ «خدایم است!» *** تا نفس درون گلویم در تردد است، دوستت دارم! تا خون سرخ درون رگ‌هایم جاریست، دوستت دارم! عشق من، تو برای من همیشگی هستی؛ پس بدان که نباشی نیستم! من برای تو از جانم هم می‌گذرم؛بمان تا با بودنت، من نیز باشم! ماه شب‌هایم تو هستی، فکرش را بکن؛ نباشی دنیایم سیاه است! تو ماه منی و من در حد پرستش دوستت دارم، همه کسم! زندگی من خلاصه می‌شود در صدای ضربان قلب تو! همیشه در قلبم پایدار و تنها می‌مانی! *** توی این دنیا چقدر تو رو کم دارم! نبودنت رو توی شب‌هام بیشتر حس می‌کنم. آرام جانم دلتنگی در روزهاهم هست؛ اما، شب‌ها به اوج می‌رسد و من هزار دفعه از خدا تو رو آرزو می‌کنم!
