مورخان باستان، به صراحت، مادها را «آریایی» خوانده‌اند. واژگان بازمانده از گویش مادی مانند فَرنَه، پَرَدَیدَ(پردیس)؛ وَرزَک (بزرگ)؛ ویسپ(همه)؛ اِسپَکَ(سگ)؛ میتر(مهر)؛ خشَیَشیی(شاه)، در زبان پارسی باستان، و نیز تصریح «استرابون» به «آریایی» بودن زبان مادها و پیوند و همسانی آن با زبان‌های پارس و بلخ و سغد و سکاها و نیز کلام داریوش بزرگ ـ که زبان مادها و پارس‌ها را در یک گروه قرار می‌دهد، نشانهٔ از «آریایی» بودن زبان مادهاست. در اواخر سدهٔ هشتم پیش از میلاد مادها در ایران غربی گرد هم جمع شده،...
