فلسفه سیاسی چیست؟ چرا مهم است؟ چرا هر که مایل به فهم سیاست جدید است باید آن را مهم تلقی کند؟ این‌ها پرسش‌هایی دشوارند و درواقع فیلسوفان سیاسی در پاسخ‌دادن به آن‌ها میان خودشان اختلاف‌نظر دارند. برای نیل به هدف‌های این کتاب، فرض خواهیم کرد که فلسفه سیاسی به مسائل مربوط به آن‌چه اخلاق سیاسی می‌نامم، می‌پردازد. اخلاق سیاسی، به این معنا، مسائلی را مطرح می‌کند مربوط به شکل آرمانی حاکمیت سیاسی و قلمرو و ماهیت آن‌چه حکومت باید انجام دهد. در نقطه مقابل آن، مسائل مربوط به اخلاق شخصی قرار دارد که در آن پرسش‌های اصلی حول آن می‌چرخند که چه باید انجام دهم یا چه نوع شخصیتی باید داشته باشم. تمرکز بر اخلاق سیاسی ممکن است گسترده یا محدود باشد. اگر قلمرو فلسفه سیاسی گسترده باشد، تأکید آن بر گسترش، دفاع، و نقد اصول کلی انتزاعی و آرمان‌های مربوط به مثلاً ارزش آزادی فردی و برابری اجتماعی است همراه با اندکی توجه دقیق به این‌که چگونه آن اصول و آرمان‌ها می‌توانند در وضعیت‌های عملی و موارد واقعی تحقق یابند و به اجرا درآیند. وقتی قلمرو آن تنگ‌تر باشد، فیلسوفان سیاسی ممکن است به بحث در مورد ارزش‌هایی بپردازند که برای مثال در بحث منصفانه‌بودن برنامه‌های جبران تبعیض یا سانسور هرزه‌نگاری در معرض خطرند. در این کتاب بحث‌مان را بر نقش فلسفه سیاسی نوین در اصول انتزاعی‌تر دموکراسی متمرکز می‌کنیم؛ مسائل مربوط به سیاست‌های عملی و ملموس ِ فراروی حکومت‌های دموکراتیک عمدتا به‌منظور توضیح اصول گسترده‌تر و عمومی‌تر، مورد بحث واقع شده‌اند. هدف آن است که شرح مختصری ارائه شود از اصول انتزاعی گسترده و آرمان‌های مرتبط با این موضوع که دموکراسی چیست و باید در پی چه نوع خط‌مشی‌ای باشد. استفاده از واژه «نگرش» دقیقا با این هدف صورت می‌گیرد که بر توصیف انتزاعی و عام دموکراسی ارائه‌شده در این کتاب تأکید شود.
برخورداری از این نگرش به دو دلیل بسیار مهم است. دلیل نخست آن است که این اصول فلسفی انتزاعی معیاری برای ما فراهم می‌کنند که توسط آن می‌توانیم در مورد نهادهای [ سیاسی] موجود داوری کنیم. به بیان دیگر، اصول انتزاعی دموکراسی که در کانون بحث فلسفه سیاسی‌اند، ما را قادر می‌سازند تا نهادها و اعمال سیاسی موجود را نقد کنیم و پیشنهادهای سازنده‌ای برای اصلاح یا جایگزین‌کردن آن‌ها ارائه دهیم. به‌ندرت اتفاق می‌افتد که یک نقد سیاسی پی‌گیر، سرشار از زبان اخلاق سیاسی نباشد.
