طبق معیارهای دهلی، خیابان مسکونی آرام و به‌شدت تمیزی بود. ساکنان نخبه و سطح بالا ـ افسران ارتش، دکترها، مهندس‌ها، افراد سرشناس و اتوکش‌های خیابانی که هرازگاهی پیدای‌شان می‌‌‌شد ـ خیال‌شان راحت بود که جامعه‌ی دربسته‌شان به دور از صنعت و بازرگانی و خرابی‌های معمول انسانی است. ساکنان می‌‌‌توانستند در خیابان‌های جارو زده قدم بزنند یا در باغ‌های همگانی بچرخند بدون ترس از این‌که گداهای از ریخت افتاده مزاحم‌شان شوند، یا مجبور باشند به خاطر حضور جوشکارهایی که قطعه‌های فلزی در پیاده‌رو جوش می‌‌‌دهند یا قصاب‌های حلال‌فروشی که مرغ سر می‌‌‌برند راه‌شان را کج کنند و دور بزنند.
اکثر خانواده‌ها در منطقه‌ی دیفنس کلنی پنجابی بودند و بعد از تجزیه‌ی مصیبت‌بار شبه‌قاره‌ی هند در ۱۹۴۷ پناهنده شده به دهلی‌نو آمده بودند. ثروت و تعدادشان در طول دهه‌ها افزایش پیدا کرده بود و خانه‌های ویلایی سیمانی به سبک کوبیسم ساخته بودند که با دیوارهای بلند و درهای بزرگ باشکوه از جنس آهن ورزیده احاطه شده بود.
