گفت‌وگویی که این کتاب, را شکل می‌دهد، بین دو نفر از برجسته‌ترین نمایندگان فرهنگی ژاپنِ معاصر است. با این‌که صحبت طولانی آن‌ها در مکانی خاص و در لحظه‌ای خاص از تاریخ رخ می‌دهد، بخش عمده‌ی محتوای آن جاودان و جهان‌شمول است. هایائو, کاوای, (۲۰۰۷ ـ ۱۹۲۸)، نامزد کسب عنوان «چهره‌ی شایسته‌ی فرهنگ و هنر» بود و از ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۷، یعنی زمان مرگش، عضو کمیسیون وزارت فرهنگ ژاپن بود. او نخست ریاضیات خواند و بعدها در زوریخ دوره‌ی آموزشی مکتب یونگ و درمان‌گری به شیوه‌ی موسوم به شن‌بازی را گذراند. در دوران زندگی طولانی‌اش، برای خدمت به کشورش و بشریت بیست جلد کتاب نوشت. هاروکی, موراکامی, (۱۹۴۹) پس از چند سال اداره‌ی یک کافه‌‌‌ی جَز همراه همسرش، از سی‌سالگی خود را وقف نوشتن کرد و در دهه‌های متعاقبِ آن، یکی از برترین نویسندگان نسل خود شد. آثار او شامل گزارش، داستان کوتاه و رمان‌های ژانرگریزش از جمله وقایع‌نگاری پرنده‌ی کوکی، جنگل نروژی، و ۱کیو۸۴ می‌شود که در غرب و سایر نقاط جهان هم به همان شهرت‌شان در ژاپن هستند.
