آن بیتی استاد مسلم خلق شخصیت‌هایی است که درگیر انطباق خود با ارزش‌های نسل بعد از خودشان هستند. قهرمان‌های او اغلب آدم‌هایی منفعل و سرد هستند که نمی‌توانند از مشکلات‌شان خلاص شوند. بیتی متولد ۱۹۴۷ در امریکاست، شاید برای رشد در این برهه‌ی تاریخی و مرحله‌ی گذار است که توصیف روابط معمولِ نسل دهه‌ی ۶۰ و ۷۰؛ آثار طلاق، آزادی‌های جنسی و بی‌هدفی نسل جوان دست‌مایه‌ی اغلب داستان‌هایش می‌شود. بااین‌حال بعدها او دایره‌ی خلق شخصیت‌هایش را گسترده‌تر کرد، ولی لحن صمیمانه و کنایه‌آمیزش همچنان سرجای خود بود. در آثاری که در دهه‌ی ۹۰ میلادی چاپ کرد، توجهش باز به همین نسل بود که سن‌شان بیشتر شده بود ولی شادتر نبودند. در این دوره از احساساتی عمیق‌تر نوشت و به بحران‌های میان‌سالی و بیگانگی از خود و تزلزل در روابط و زندگی پرداخت.
بسیاری سبک عاری از پیچیدگی بیتی را یادآور مینیمالیسم ارنست همینگوی می‌دانند؛ جمله‌هایی ساده و کوتاه و معمولاً در زمان حال، بی‌گذشته و آینده. جان آپدایک در تعریف از بیتی، خطاب به او می‌گوید: «تو می‌دانی چه‌طور داستانی کاملاً متفاوت با همه‌ی داستان‌های دیگر بنویسی.»
بیتی کتاب خانه‌ی پزشک, را در ۲۰۰۲ نوشت. خانه‌ی پزشک روایت آثار منفی پدری منفور و مادری الکلی بر فرزندان‌شان است. داستانی ساده که در سه بخش تعریف می‌شود. راوی هر بخش، یکی از اعضای این خانواده‌ی چهارنفری است. خواهر و برادر از پدر آزارگر و مادر الکلی خود می‌گویند و از روابط‌شان برای سَر کردن در چنین شرایطی و از زندگی فعلی‌شان که هنوز دست‌خوش حوادث گذشته است. در هر بخش درکی نسبت به هر راوی و سه شخصیت دیگر به دست می‌آید. خواننده در طول داستان با مشکلات شخصیتی و ترس‌ها و نقصان‌ها و پریشانی‌های هر کدام از شخصیت‌ها آشنا می‌شود و درعین‌حال ریشه‌ی این رفتارها را در کودکی و گذشته‌ی آن‌ها می‌یابد.
