محبت، ابتدا از طرف خداوند نسبت به مخلوق است، و بعد از آن، انسان هم در مقابلِ این محبت، دارای محبت به حق می‌شود. علت مقدم شدن محبت خداوند، این است که خداوند تبارک و تعالی به ذات خود محبت دارد و آثار ذات خود را نیز دوست دارد و از آنجاییکه مخلوقات، آثار ذات الهی هستند، همه چیز محبوب خداوند است و به این دلیل که خداوند، همه را دوست دارد، به همین خاطر، محبوبِ خداوند نباید از بین برود. بنابراین، اگر انسان این محبت خداوند نسبت به موجودات را درک کند، دیگر گیاه یا درختی را نمیبُرَد؛ مگر این‌که ضرورت اقتضا کند. به حیوانات هم آزاری نمیرساند و در نتیجه محیط زیست کاملی برای بشر به‌وجود میآید و تمامی موجودات اعم از حیوانات، نباتات و انسانها، در امان خواهند بود. به‌خاطر این‌که انسان فکر میکند این موجودات، بیهوده و رها هستند، شروع به اذیت و آزار آنها میکند. ولی اگر این محبت خداوند نسبت به مخلوقات را درک کند با آنها رفتار مناسبی خواهد داشت که همه در امان خواهند بود.
البته هر موجودی که خلقتش دقیقتر و کامل‌تر و آثار صنع، در او بیشتر باشد، نزد حق محبوب‌تر است. به‌طوری که اگر امر دایر بین او و موجودات دیگر شود، موجودات دیگر باید فدای او شوند تا این موجود به کمال شایسته خود برسد و برعکس، اگر موجودی در مقابل خداوند، نافرمانی و عصیان کند مسئله خاصِّ خود را دارد.
