هواپیما, از زمان برادران رایت (یا شاید دقیق تر، آلبرتو سانتوس مخترع برزیلی) بسیار تغییر کرده است. اولین هواپیماها که از چوب و پارچه ساخته شد، کاملا متفاوت با خطوط هواپیمایی Boeing و Dreamliners های امروزه بود.
با پیشرفت های مداوم در فن آوری هوا فضا، سخت است که همه چیز را درباره, توانایی های هواپیماها که قادر به انجام آن هستند و کار هایی, دیگری که باقی مانده اند را عنوان کرد. در ادامه 11 مورد است، که شما در مورد هواپیما و سفر هوایی, احتمالا نمی دانید:
هواپیماها برای مقاومت در برابر رعد و برق طراحی شده اند
هواپیماها به گونه ای طراحی شده اند که در برابر رعد و برق ها مقاوم باشند. برآورد شده است که، برخورد رعد و برق به هر هواپیما به طور متوسط سالانه یکبار و یا به ازای هر 1000 ساعت پرواز، برخورد می کند. اگرچه، از سال 1963 تا کنون هیچ هواپیمایی بر اثر اصابت صاعقه صعود نکرده است، که آن هم به دلیل، مهندسی دقیقی که اجازه می دهد تا بار الکتریکی یک رعد و برق از طریق هواپیما به بیرون هدایت شود، که معمولا بدون آسیب رساندن به هواپیما این کار انجام می شود.
هیچ صندلی ایمنی در هواپیما وجود ندارد
FAA (اداره هوانوردی فدرال) می گوید که هیچ صندلی ایمنی در هواپیما وجود ندارد، اما بر اساس یک مطالعه زمانی[1] در مورد سقوط هواپیماها نشان داد که صندلی های میانی در عقب هواپیما، کمترین میزان مرگ و میر در یک حادثه و یا سقوط هواپیما را دارا بود. تحقیقات آنها نشان داد که در طول سقوط هواپیماها:
صندلی های یک سوم عقبی هواپیما 32 درصد مرگ و میر را در مقایسه با 39 درصد در یک سوم میانی و 38 درصد در یک سوم ابتدایی داشته است".
با این حال، متغیرهای زیادی وجود دارد که غیر ممکن است بدانید باید دقیقا در هنگام خرید بلیط هواپیما، کدام صندلی در هواپیما را انتخاب کنید، تا از سقوط جان سالم بدر ببرید. و بله، سقوط هواپیما فوق العاده نادر است، زیاد بهش فکر نکنید.
برخی از هواپیماها، اتاق خواب مخفی برای خدمه پرواز دارند
در پرواز های طولانی، خدمه کابین می تواند 16 ساعت در روز کار کند. برای کمک به مبارزه با خستگی، بعضی از هواپیماها مانند هواپیماهای Boeing 777 و Dreamliners 787، با اتاق خواب های کوچکی طراحی شده اند که در آن خدمه پرواز می توانند، کمی چشماشون رو ببندند. اتاق های خواب معمولا از طریق یک پله پنهانی که به یک اتاق کوچک و با سقف کوتاه با 6 تا 10 تخت، یک حمام، و گاهی اوقات سرگرمی های داخل هواپیما، دسترسی دارند.
چرخ های هواپیما برای فرود طراحی نشده اند
چرخ های هواپیما طراحی شده اند تا وزن بارهای باورنکردنی (به وزن 38 تن) را تحمل کنند و می توانند تا 170 مایل در ساعت و بیش از 500 با زمین برخورد داشته باشد، در حالی که هنوز نیاز به تعمیر و بازسازی نداشته باشد. علاوه بر این، چرخ های هواپیما تا حدود 200 پاسکال فشار را تحمل می کنند که حدود شش برابر فشاری است، که چرخ های ماشین تحمل می کنند. اگر یک هواپیما نیازمند چرخ های جدید باشد، خدمه زمینی به سادگی هواپیما را مانند یک ماشین، چرخ هایش را عوض می کنند.
چرا خدمه کابین هنگام فرود هواپیما، نور را کم می کنند
هنگامی که یک هواپیما در شب برای فرود آماده می شود، خدمه کابین نور های داخلی را کم می کند. چرا؟ اگر در هنگام فرود در شب مشکلی پیش بیاید و نیاز به تخلیه سریع باشد، باید چشم مسافران به تاریکی عادت کند. خلبان کریس کوک توضیح داد: «تصور کنید که در اتاق روشن و ناآشنا پر از موانع هستید، در همین زمان کسی چراغ ها را خاموش می کند و از شما می خواهد سریع از آن اتاق خارج شوید.»
به همین ترتیب، دلیل اینکه خدمه پرواز از مسافران می خواهند که هنگام فرود و یا برخاستن، حتما پرده پنجره های هواپیما بالا باشد، برای موارد اضطراری فرود است که مسافران نسبت به محل فرود اشراف داشته باشند تا در هنگام تخلیه از هواپیما، بهتر و سریع تر تصمیم بگیرند که از کدام سمت هواپیما را ترک کنند. بلیط هواپیما هم که همان ابتدا چک میشود تا مسافران سریع تر خارج شوند.
هواپیما به هر دو موتور برای پرواز نیاز ندارد!
فکر اینکه هواپیما فقط با یک موتور پرواز کند به اندازه کافی ترسناک است، اما هر هواپیمای تجاری می تواند با خیال راحت تنها با یک موتور پرواز می کند. کارکرد با نیمی از قدرت موتور می تواند مصرف سوخت هواپیما را کاهش دهد و ممکن است حرکت آن را کندتر کند، اما هواپیماها برای چنین شرایطی طراحی و آزمایش می شوند. هر هواپیمایی که برای مسیرهای طولانی برنامه ریزی می شود، مخصوصا آنهایی که در سرتاسر اقیانوس ها یا از طریق مناطق غیر مسکونی مانند قطب شمال پرواز می کنند، باید توسط اداره هواپیمایی فدرال (FAA) برای Extended-range Twin Operations (ETOPS) تأیید شوند، که اساسا تعیین می کند که این هواپیما با یک موتور تا چه مسافتی را می تواند طی کند. Boeing Dreamliner برای ETOPS-330 تایید شده است، که به معنی آن است که می تواند به مدت 330 دقیقه (یعنی پنج و نیم ساعت) با یک موتور پرواز کند.
در حقیقت,، اکثر هواپیماها می توانند یک فاصله شگفت انگیز طولانی را بدون هیچ موتور در هوا بمانند و به مسیر خود ادامه دهند، که این مورد را می توانیم از glide ratio (نسبت سرعت حرکت در هوا به صورت افقی بدون موتور و یا پیش ران به افت ارتفاع) ممنون باشیم. با توجه به مهندسی دقیق هواپیمای Boeing 747 می تواند بدون موتور به ازای هر دو مایل (حدود 3.5 کیلومتر) فقط 1000 فوت کاهش ارتفاع بدهد، که معمولا بیش از زمان کافی برای یک فرود کم خطر به زمین باشد.
چرا در دستشویی هواپیما، زیر سیگاری وجود دارد؟
FAA سیگار کشیدن در هواپیما را در سالهای قبل ممنوع کرد، اما مسافران تیزبین می دانند که توالت های هواپیما هنوز هم در آنها زیرسیگاری وجود دارد. دلیل این کار هم این است که ایرلاین ها - و افرادی که هواپیماها را طراحی کرده اند – می دانند که علی رغم تمام قوانین منع سیگار کشیدن در هواپیما و هزاران تابلوها برجسته که در سرتاسر هواپیما نصب شده است، باز هم یک فرد سیگاری تصمیم می گیرد که یک سیگار در هواپیما روشن کند. با این احوال هم طراحان و ایرلاین ها، امیدوار هستند اگر کسی این قانون «سیگار نکشیدن» را نقض کرد حداقل آن را در دستشویی انجام دهد ولی این مورد را هم به خاطر بسپارد که اگر ته سیگار خود را درست خاموش نکند و در زیر سیگاری به همان حال رها کند ممکن است باعث ایجاد یک آتش سوزی بشود.
پس اگر در هواپیما سیگار می کشید، حتما احتمال آتش راه انداختن را از یاد نبرید.
این سوراخ کوچک در پنجره هواپیما چیست؟
برای تنظیم فشار کابین است. اکثر پنجره های هواپیما از سه پانل اکریلیک تشکیل شده است. پنجره بیرونی همانطور که انتظار دارید، از ورود اجسام بیرونی به داخل هواپیما جلوگیری می کند و فشار کابین را حفظ می کند. در صورتی که اتفاقی برای پنل بیرونی بیافتد، پنل دوم به عنوان یک گزینه موفقیت 50 به 50 عمل می کند. اما، سوراخ کوچکی که در پنجره داخلی وجود دارد که فشار هوا را تنظیم کند، باعث می شود بار اضافی از روی پنل میانی برداشته شود تا زمانی که پنل بیرونی از دست برود و نوبت پنل میانی شود.
چرا غذاها در هواپیما بد مزه یا بی مزه است
غذای هواپیما شهرت بدی دارد، اما تمام تقصیرها متوجه خود غذا نیست – مقصر واقعی خود هواپیما است. مطالعه دانشگاه کورنل در سال 2015، که توسط مطالعه زمانی صورت گرفت، نشان داد که محیط درون یک هواپیما عملا طعم غذا و نوشیدنی را تغییر می دهد – طعم های شیرین به نظر کمتر شیرین هستند، در حالی که طعم های شور، خیلی شورتر می شوند. هوای بازیافتی خشک درون کابین هواپیما هم نمی تواند کمک زیادی به این مساله بکند چرا که رطوبت پایین می تواند چشایی را ضعیف کند و باعث بشود که حس بویایی در هواپیما بسیار سخت تر شود. بر اساس یک مطالعه در سال 2010 از موسسه Fraunhofer برای ساخت فیزیک در آلمان، هنگامی که شما در هوا هستید، در حدود 30 درصد سخت تر می توانید طعم های شور و شیرین را تشخیص دهید. دفعه بعد که پرواز می کنید، به جای غذا یک لیوان آب گوجه فرنگی را امتحان کنید.
درباره ماسک های اکسیژن
دستورالعمل های ایمنی در بسیاری از پرواز ها شامل نحوه استفاده از ماسک های اکسیژن است که در هنگام برخورد هواپیما که باعث از دست رفتن فشار کابین است، می باشد. با این حال، یکی از چیزهایی که خدمه پرواز به شما نمی گویند این است که ماسک های اکسیژن تنها حدود 15 دقیقه اکسیژن دارند. در هنگامی که شما درگیر استفاده از این ماسک هستید به نظر شاید این زمان کافی نباشد، اما در زمان واقعی و بدون استرس حتی بیشتر از کافی است. به یاد داشته باشید، اکسیژن در ماسک ها زمانی که کابین هواپیما فشار را از دست می دهد، کاهش می یابد که به این معنی که هواپیما نیز در حال از دست دادن ارتفاع است. طبق گفته Gizmodo، یک خلبان با تهیه یک ماسک اکسیژن و انتقال هواپیما به ارتفاع کمتر از 10،000 فوت، می تواند این وضعیت را به ثبات برساند و مسافران به راحتی می توانند در این ارتفاع و بدون ماسک نفس بکشند. این فرود سریع معمولا کمتر از 15 دقیقه طول می کشد، به این معنی که ماسک های اکسیژن برای محافظت از مسافران بیش از کافی است.
چرا هواپیماها در آسمان خطوط سفید رنگی از خود به جا می گذارند؟
خطوط سفید که هواپیما را در آسمان از خود بجای می گذارند، همان میعان (تبدیل گاز به مایع تحت شرایط فیزیکی و شیمیایی مانند تغییر فشار و دما و ...) است، که نام فنی آن «Contrails» است. موتورهای هواپیما بخار آب را که، بخشی از فرآیند احتراق است، آزاد می کنند. هنگامی که بخار آب گرم از اگزوز خارج می شود و به هوا خنک تر در بالای اتمسفر می رسد، باعث ایجاد این خطوط سفید رنگ پف دار در آسمان می شود. این اساسا همان واکنشی است که وقتی شما در هوای سرد بیرون از خانه نفس می کشید، اتفاق می افتد.
[1] یک فرآیند ساختار یافته است که به طور مستقیم با استفاده از دستگاه زمانبندی به بررسی و اندازه گیری کار انسان انجام می شود تا زمان لازم برای تکمیل کار توسط کارگر واجد شرایط در هنگام کار در سطح مشخصی از عملکرد تعیین شود.
.jpg)
.jpg)
