ایتالو کالوینو در کتاب و «شوخی‌های کیهانی و» به شیوه همیشگی در نگارش‌هایش به شکلی طنزگونه مسایل علم فیزیک و روز را مطرح کرده و به شوخی با این مسائل جدی پرداخته که منجر به بیدار شدن دیدگاه متفاوتی نسبت به علم فیزیک در انسان می شود. مسائلی نظیر مباحث نشانه شناسی، فرم و ساختارگرایی، تکامل و نظریه فرگشت، نظریه مه‌بانگ و بسط و انبساط سیارات و اجرام آسمانی در فضا، عدم قطعیت و فیزیک کوانتومی و به دنبال آن قوانین متفاوت و نامتعارف زیرهسته ای و ... که همه این‌ها گرچه در ابتدای امر در حد یک نازک اندیشی و شوخی کوچک جلوه می کنند ولی در بطن خود تلخی عمیق ناشی از واقعیت بیرونی زندگی بشری تحت ذره بین دید بی تعارف علم‌گرا را به دنبال دارند که در انتهای هر یک از داستان‌ها به‌شدت تحیر مخاطب و خواننده خود را بر می‌انگیزد و او را با همه محدودیت‌هایش محصور در وضع بشری تنها می‌گذارد.
«فقط همینایی که گفتم ما در مرز انفجار بودیم؛ اما ناگفته نماند که تمام خرت و پرت‌های عالم رو تو خودمون جمع کرده بودیم. تمام ماده‌های که قرار بود در خدمت تشکیل جهان قرار بگیره الان در چنین وضع بی‌مصرف و فشرده‌ای قرار داشت که نمی‌تونستی بگی کدومش قراره بعدا جزو نجوم بشه (مثلا نواختر آندرومدا) یا کدومش قراره تو جغرافی قرار بگیره (مثل وسگوس) یا تو شیمی (مثل بعضی از ایزوتوپ‌های بریلیوم). تازه ناگفته نماند که ما همش دقی می‌خوردیم به وسایل خانه‌ی خانواده ززو: تخت‌های اردویی، ...»
