ابداع تراژدی مایه‌ی افتخار است و این افتخار از آن یونانی‌هاست.
در موفقیت این امر جذابیتی نهفته است زیرا هنوز هم، پس از بیست‌وپنج قرن، تراژدی نوشته می‌شود. هنوز در جای‌جای جهان تراژدی می‌نویسند و هم، گاه گاه، موضوعات و شخصیت‌های یونانیان را به وام می‌گیرند: هنوز الکترها و آنتیگون‌ها نوشته می‌شود.
این امر تنها وفاداری به گذشته‌ای درخشان نیست. مشخص است که جلای تراژدی یونان به عمق مفاهیم و غنای اندیشه‌ای که نویسندگان توانسته بودند به آن ببخشند بستگی می‌یابد. تراژدی یونان، با زبان قابل درک هیجان و احساسات، اندیشه‌ای درباره‌ی انسان را بیان می‌کرد. بدون شک به همین دلیل است که در روزگاران بحرانی و تجدید حیات، همچون روزگار ما، نیاز بازگشت به شکل اولیه‌ی این ژانر احساس می‌شود. تحقیقات یونان‌شناسی مورد حمله قرار می‌گیرد اما تقریبا در همه جای جهان تراژدی‌های اشیل، سوفوکل و اوریپید را اجرا می‌کنند. چون در این آثار است که آن اندیشه درباره‌ی انسان با نیروی ابتدایی‌اش می‌درخشد.
