کتاب درخت سؤال نمی‌کند، می‌افتد

هنوز به غرق شدن کشتی مانده است تو اما برای بستن دستمال‌گردنت زمان بیشتری نیاز داری و یادت افتاده چمدان گریه‌هایم را پشت‌سر جا گذاشته‌ای پیپت را روشن می‌کنی کلید می‌اندازی قفل چمدان باز می‌شود سیل جوراب‌ها و دستمال‌ها را غرق می‌کند نامه‌های مچاله روی آب راه می‌روند ساعت مچی برمی‌گردد به سه ساعتِ پیش مردی کلاه از سر برمی‌دارد لبخند می‌زند و آهسته درگوشم می‌گوید: «تو را بیشتر از زندگی‌ام دوست دارم»