رمان به هوایدزدیدن اسب‌ها نوشته‌ی پر پترسون(۱۹۵۲) یکی از مهم‌ترین رمان‌های ادبیات نروژ در چند سال گذشته محسوب می‌شود. رمانی که در سال ۲۰۰۷برای نویسنده‌اش جایزه‌ی معتبر ((ایمپک دوبلین)) را به ارمغان آورد و او را یک شبه مشهور کرد. پترسون این رمان را در سال ۲۰۰۳ نوشت. داستانی از عمق سرمای نروژ. روایت از زندگی مردی در آستانه‌ی کهن‌سالی آغاز می‌شود که در اعماق جنگل‌های نروژ همراه سگش تنها در کلبه‌ای چوبی زندگی می‌کند. شادکام از این تنهایی و دوری از مردم خشمگین. حادثه‌ای کوچک در همسایگی‌‌اش داستان را می‌برد به پنجاه و اندی سال عقب. به کودکی قهرمان پترسون و روایت آن‌چه بر او گذشته تا به این زندگی رسیده است. رمانی داستان گو و به شدت مملو از خرده روایت. اثری که در آن جغرافیای اسکاندیناوی، تاملات فلسفی و گسست‌های عمیق شخصی و اجتماعی، انسانی ساخته که می‌خواهد دور از همه چیز باشد. یکی از دلایل شهرت جهانی این کتاب به همین ایده‌ی مهم باز‌می‌گردد که نویسنده مطرح می‌کند: آیا می‌توان تنهایی را ستایش کرد؟ یا در نهایت تنها گذارده خواهیم شد؟
