گابریلگارسیامارکز، مشهورترین نویسنده «جهان سوم» در روزگار ما، در سال ۱۹۲۷ در کشور کلمبیا متولد شده است. او شاخص سبک «رئالیسم جادویی» و نویسنده‌ای بسیار پرکار است. در زمانی که نویسندگان بزرگ بسیار نادرند، گابریل گارسیا مارکز شهرتی جهانی به دست آورده است. او بزرگ‌ترین نویسنده آمریکای لاتین به شمار می‌رود و در «جهان اول» نیز، آمریکای شمالی و قاره اروپا، در چهل سال اخیر نامش در اوج بوده است.
در واقع اگر به فهرست نویسندگان قرن بیستم نگاه کنیم، می‌بینیم اکثر نام‌های مشهور به نیمه اول قرن مربوط می‌شود (جیمز جویس، مارسل پروست، فرانتس کافکا، ویلیام فالکنر، ویرجینیا وولف). در حالی که در نیمه دوم قرن، فقط نام گابریل گارسیا مارکز می‌درخشد و بس. شاهکار او، صد سال تنهایی، که در سال ۱۹۶۷ چاپ شده است، احتمالاً در بین رمان‌هایی که بین سال‌های ۱۹۵۰ و ۲۰۰۰ منتشر شده‌اند تنها رمانی است که در همه کشورهای جهان خوانندگان بی‌شمار داشته است. به‌یقین می‌توانیم بگوییم که صد سال تنهایی در تاریخ ادبیات جهان نمونه‌ای بارز است.
گابریل گارسیا مارکز از ابعاد دیگری نیز پدیده‌ای بی‌نظیر است. نویسنده‌ای است محبوب، همتراز چارلز دیکنز، ویکتور هوگو و ارنست همینگوی. میلیون‌ها نسخه از کتاب‌هایش به فروش می‌روند و محبوبیتش مثل قهرمانان ورزشی و موسیقیدان‌ها و هنرپیشگان سینماست. در سال‌های اخیر ( ۱۹۸۲) یکی از مشهورترین کسانی بوده که جایزه نوبل گرفته است. از زمانی که دهکده «ماکوندو» را اختراع کرده، وضعیت کل آمریکای لاتین تغییر کرده است. در آن‌جا همگی او را، به نحوی خودمانی، «گابو» می‌نامند؛ همان‌طور که در زمان سینمای صامت، چارلی چاپلین را «شارلو» صدا می‌کردند یا آن فوتبالیست معروف برزیلی که اسمش چیز دیگری است اما «پله» صدایش می‌کنند. مارکز یکی از چهار پنج شخصیت مهم آمریکای لاتین، در قرن بیستم، به شمار می‌رود. در دهکده‌ای متولد شده است که به قول خودش «در وسط هیچ‌جا»ست؛ در دهکده آرا کاتاکا (بیش‌تر به نام ماکوندو معروف است) که کم‌تر از ده‌هزار سکنه دارد و اکثر آن‌ها بی‌سوادند. با خیابان‌هایی خاکی و بدون سیستم فاضلاب.
امروزه گابریل گارسیا مارکز مرد ثروتمندی است. در پنج کشور بسیار زیبای جهان صاحب هفت خانه است. برای یک مصاحبه نیم‌ساعته، پنجاه‌هزار دلار دریافت می‌کند و در غیر این صورت مصاحبه را رد می‌کند. می‌توان گفت در سراسر جهان روزنامه‌ای نیست که مقاله‌ای از او چاپ نکرده باشد. که البته رقم گزاف مقاله را هم پرداخت می‌کنند.
عناوین کتاب‌هایش مثل آثار شکسپیر الهام‌بخش تیتر روزنامه‌هاست؛ مثل: صد ساعت تنهایی، گزارش فاجعه‌ای اعلام‌شده، یا خزان دیکتاتور و عشق در زمان وبا.
شخصیت‌های مهم مثل بیل کلینتون، فرانسوا میتران و فلیپه گونزالس، سیاستمدار اسپانیولی، از دوستان صمیمی اویند. همین‌طور هم تقریبا تمام رئیس‌جمهورهای اخیر کشور کلمبیا و مکزیک. با این همه شهرت و ثروت همیشه عضو حزب کمونیست بوده و فعالیت‌های مثبتی هم انجام داده است؛ مثل ایجاد مؤسسه‌هایی برای روزنامه‌نگاران و اهالی سینما. رفاقت بیش از سی سال او با فیدل کاسترو همیشه با انتقاد دیگران مواجه شده است.
