هیچ سخن‌گویی قادر نخواهد بود جز درصدی از آنچه جمع‌آوری کرده، در اظهاراتش بگنجاند. هرگز سخنران نباید این جریان تجدیدنظر و اصلاح دائمی را، قبل از اتمام خطابه متوقف کند؛ حتی اگر احتمال بدهد که قبلاً زیاد در مورد نکات و اصلاحات و تغییرات سخنانش فکر کرده است.
یک سخنران خوب معمولاً بعد از پایان سخنانش، به چهار نکته در مورد گفتارش می‌اندیشد. ابتدا به آنچه از قبل برای سخنرانی آماده کرده بود، دوم به آنچه که در طی سخنرانی ایراد نموده، سوم آنچه که در روزنامه در مورد سخنرانی‌اش نوشته‌اند و نهایتاً به نکاتی که پس از پایان سخنرانی، در راه بازگشت به خانه، آرزو می‌کرد که گفته بود.
