در آن هفته، عادی از نظر من، این بود که صبح‌ها به موقع از خانه خارج شوم. اَنا آشکارا قدغن کرده بود حالا که دوازده ساله شده است، او را تا ایستگاه اتوبوس برسانم. سعی کرده بودم به او بگویم که در حقیقت، اصلاً نمی‌خواهم او را به ایستگاه برسانم، فقط می‌خواهم نادیا را ببینم تا با هم سگ‌هایمان را به گردش ببریم. اما او این را نمی‌پذیرفت. می‌دانستم که اَنا به راحتی می‌تواند مسیر ساختمان تا انتهای حیاط را طی کند، از در خارج شود و بدون آنکه اتفاقی برایش بیفتد، قدم‌زنان دویست متر برود تا به ایستگاه اتوبوس برسد اما این، نگرانی مرا برطرف نمی‌کرد. خوش‌بختانه، اَنا با اینکه دوازده سال داشت، هنوز به هیولای سرسختی که معمولاً بچه‌ها پیش از بلوغ به آن تبدیل می‌شوند، تبدیل نشده بود و ما همچنان، رابطه‌ای بسیار نزدیک و عاشقانه داشتیم. هنوز هم بیشتر وقت‌ها هرجا می‌رفتم، دنبالم می‌آمد، گویی هیچ‌وقت نمی‌تواند زیاد از من دور باشد. گاهی اوقات، حتی تا دم دستشویی هم دنبالم می‌آمد و در مورد مسائل مختلف با من گپ می‌زد! شاید من بیش از حد مراقبش بوده‌ام اما من مادرم، این وظیفه من است. به علاوه، اَنا به این سادگی‌ها پا به دنیا نگذاشته بود. پس از شش بار سقطی که داشتم، آن بار هم معلوم نبود او تا پایان یک دوره کامل بارداری زنده می‌ماند یا نه. او معجزه کوچولوی من بود و کسی یک معجزه را بدیهی نمی‌شمرد. ما هر روز سپاسگزار معجزه‌ها هستیم و برای آنکه مطمئن شویم برایشان اتفاقی نمی‌افتد، تلاش بیشتری انجام می‌دهیم.
خانه ما از خیابان عقب‌نشینی کرده بود و حیاط بزرگی در جلو ساختمان و حیاط کوچکی در پشت آن قرار داشت. حتی اگر کل حیاط، جلوی ساختمان هم بود، فرقی نمی‌کرد چون قسمت جلویی هم، با ردیفی از درختان حدود دو و نیم متری، کاملاً از دید محفوظ بود.
