زندگی می‌گذرد؛ پس بخندیم تا خوش بگذرد. خاطره‌های شیرین، همیشه چاشنی لبخندت می‌شوند، مثل قصه ما که سر دراز داشت و داستانمان هم که پر از حرف بود. داستان ما از جایی شروع شد که مهاجرت من برایم خوش‌آیند شد. خوش‌آیند شد؛ چون با چهار نفر درست شبیه خودم آشنا شدم. قرار بود تو قصه من و اون چهار نفر اتفاقات زیادی رقم بخوره، اتفاقاتی که شروعشون از مدرسه بود!
✳ قسمت‌هایی از این رمان:
یک بار دیگه مهر اومد، مثل هر سال از یک مهر بدم می‌اومد! بدم می‌اومد از جایی که باید به اون می‌رفتم، بدم می‌اومد از اینکه باید برای پنجمین بار مدرسه‌م رو عوض می‌کردم؛ اون هم نه توی تهران، بلکه این بار توی اهواز! واقعاً من خودم زندگی مهاجرت مانندم رو باور نمی‌کردم؛ چه برسه به اینکه کس دیگه‌ای باور کنه! -هدی؛ زود باش دیگه! شونه رو محکم‌تر روی موهای فرم کشیدم و پوفی کردم. موهای من همیشه فر بودند، نه از اون‌هایی که تو بچگی فر باشند و بعد از بین برند، نه! موهای من فر سیم تلفنی طبیعی بودن که این هم خوب بود و هم بد. دم اسبی موهام رو بافتم و دوباره با یک کلیپس جمعشون کردم و مقنعه‌م رو روی سرم کشیدم ؛اما صاف وای‌نمی‌ایستاد؛ مثل همیشه! بعد از هفت سال مدرسه رفتن، من هنوز یاد نگرفتم مقنعه‌م رو درست و حسابی بپوشم ! دست از مقنعه‌م کشیدم و در جواب مامانم که با صدای مهربونی صدام کرده بود، گفتم : -اومدم مامان . واقعاً اگه زحمت‌ها و شوق مامان و بابام رو نمی‌دیدم، به هیچ وجه پام رو توی مدرسه نمی‌ذاشتم اما خب؛ وقتی تمام این تکاپوهای اونها و شوقشون رو می‌بینم، هزاران بار مصمم‌تر می‌شم تا به اهدافم برسم . من تا همین جای زندگیم هم سختی‌های زیادی کشیدم؛ بنابراین قصد ندارم مثل یک آدم عادی، یک زندگی عادی داشته باشم !
